ՎիլյամՍարոյանի «Ծիծաղը» կարդում էի առաջին անգամ: Շատ հուզիչ պատմություն էր, մտածելու տեղիք է տալիս: Ինձ մոտ մի քանի հակասական մտքեր և զգացումներ առաջացան: Տղան տասը տարեկան էր, նա դեռ փոքր էր՝ կյանքի շատ դասեր հասկանալու համար,սակայնուսուցչուհին իր պատժով մեծացրեց երեխային ժամանակից շուտ: Տղան հավանում էր նոր ուսուցչուհուն և ցանկանում էր ընկերանալ նրա հետ, հասկանալ նրա տխրության պատճառը, սակայն կյանքում միշտ էլ պատահում է, որ ցանկանում ես անել մի բան, ստացվում է լրիվ ուրիշ բան: Տղան չէր ցանկացել ծիծաղել ուսուցչուհու վրա, դա ստացվել էր պահի ազդեցության տակ, իսկ պատժի իմաստը նա չէր կարողանում հասկանալ, չէր հասկանում, թե ինչու պետք է ծիծաղի։ Նա ավելի շատ ուզում էր լացել այդ պահին, պատրաստ էր անգամ դիմանալ մտրակի ցավին, բայց չծիծաղեր: Կարծում եմ՝ հոգեպես նույնպես նեղված էր․ ընկերներն ուրախ խաղալով և կատակելով գնում էին տուն, իսկ նա պիտի մնար դասերից հետո և անիմաստ ծիծաղեր:
Իսկ երբ սկսեց ծիծաղելայնպիսի բաների վրա, որոնք իրականում լացելու էին, ծիծաղել ուսուցչուհու համար, տեսավ ուսուցչուհու արցունքներն ու անկախ իրենից սկսեց լացել: Իրականում ուսուցչուհին էլ տխուր էր, միայնակ և ցանկանում էր հասկացնել դա տղային:
Ամեն դեպքում տղան ժամանակից շուտ մեծացավ և սկսեց այլ աչքերով նայել աշխարհին, երևույթներին:
Իրինա Սարգսյանի բլոգ 